WEERZIEN IN DIEPENHEIM
Het begin van de roman:
Op een zonnige meidag arriveerde Dorian Pots in een hotel, even buiten het Twentse Diepenheim. Na een snelle lunch in het restaurant besloot hij een fikse wandeling te maken naar ‘t middeleeuwse stedeke waar hij om twee uur een afspraak had. Dorian kwam drie kwartier te vroeg aan en streek neer op het terras van café Boonk. Luttele minuten later werd de stilte onderbroken door het getiktak van naderende hakken. Hij keek op en zag een rijzige gestalte in een knalblauwe bolletjesjurk. Een hoekige diva liep met ferme tred het terras op en ging twee tafels verder zitten. Grijze krullen omrandden een grof geplamuurde tronie. Dorian’s blik haakte zich vast aan de hare. Ze keek hem vragend en daarna verrast aan. Haar vuurrood gestifte mond viel een beetje open. Toen riep ze met bulderende stem:
‘Nee maar, Dorian Pots! Mijn oude schoolkameraad!’
Een donkere herinnering sijpelde traag naar binnen en kleefde als stroop aan de tentakels van zijn bewustzijn. Lieve hemel! Nu wist hij wie deze excentriekeling was. Titus Balkenhol. De pias uit zijn schooltijd. Dorian overwoog spoorslags het hazenpad te kiezen, maar in plaats daarvan hoorde hij zijn robot antwoorden:
‘Dag Titus. Dat is lang geleden.’
‘Wat een toeval dat ik je hier tref! Kom bij me zitten, kerel!’
Titus klampte een serveerster aan en bestelde bier.
’Op de goeie ouwe tijd!’ riep hij en stootte zijn glas tegen het zijne.
‘Op de goeie ouwe tijd’, echode Dorian.
‘En hoe is het met jou?’ vroeg Dorian, eerder om de aandacht van zichzelf af te leiden dan uit belangstelling.
‘Ik mag niet klagen. Ik ben een succesvol ondernemer zoals men dat zegt. Niemand die dat had verwacht toen ik met de hakken over de sloot mijn eindexamen haalde. Ik zeker niet. Niets interesseerde me en ik had geen idee wat ik wilde worden in het leven. Toen kwam ik Floris tegen. Samen zijn we een schildersbedrijf begonnen. Dat werd niet onmiddellijk bingo, maar na een paar jaar was de naam van Balkenhol & Zwaan gevestigd. Vooral bij schilderwerk van historische panden kon men niet meer om ons heen.’
‘En ben je getrouwd? Heb je een relatie?’
‘Mijn vorige huwelijk was een ramp, maar Rosa is geweldig. Ik ben blij dat ik haar uit Italië heb gehaald. En jij?'
'Ik ben sinds vijf jaar uroloog bij het VU Medisch Centrum. Daar heb ik Sophie ontmoet. We wonen nu samen in Amsterdam en hebben een dochter van drie jaar, Lisa.'
Titus knikte goedkeurend. Toen stond hij op en zei:
'Zeg, het is fantastisch om je te ontmoeten, maar ik moet er vandoor. Ik zie je vanavond, bij de reünie van onze klas!'
Dorian voelde de klap op zijn schouder nog na tintelen terwijl hij zich afvroeg: 'Een reünie? Waarom weet ik daar niets van?'
